درد و دل |
||
|
به وبلاگ من خوش آمدید |
||
نويسندگان |
|
هدایت محمودی |
آثار تاريخي يك عاشق |
|
شهريور 1391 مرداد 1391 تير 1391 خرداد 1391 ارديبهشت 1391 فروردين 1391 |
دوستان عاشق تنها |
|
|
دوستان عاشق |
|
|
وضعیت من در یاهو |
|
|
آمار وب |
|
كاربران آنلاين:
تعداد بازديدها: RSS |
طراح قالب: |
| نازترین قالب های وبلاگ |
موزیک و سایر امکانات |
|
|
|
|
||
|
رويا
باز من ماندم و خلوتي سرد خاطراتي ز بگذشته اي دور ياد عشقي كه با حسرت و درد رفت و خاموش شد در دل گور روي ويرانه هاي اميدم دست افسونگري شمعي افروخت مرده يي چشم پر آتشش را از دل گور بر چشم من دوخت ناله كردم كه اي واي اين اوست در دلم از نگاهش هراسي خنده اي بر لبانش گذر كرد كاي هوسران مرا ميشناسي قلبم از فرط اندوه لرزيد واي بر من كه ديوانه بودم واي بر من كه من كشتم او را وه كه با او چه بيگانه بودم او به من دل سپرد و به جز رنج كي شد از عشق من حاصل او با غروري كه چشم مرا بست پا نهادم بروي دل او من به او رنج و اندوه دادم من به خاك سياهش نشاندم واي بر من خدايا خدايا من به آغوش گورش كشاندم در سكوت لبم ناله پيچيد شعله شمع مستانه لرزيد چشم من از دل تيرگيها قطره اشكي در آن چشمها ديد همچو طفلي پشيمان دويدم تا كه در پايش افتم به خواري تا بگويم كه ديوانه بودم مي تواني به من رحمت آري دامنم شمع را سرنگون كرد چشم ها در سياهي فرو رفت ناله كردم مرو ‚ صبر كن ‚ صبر ليكن او رفت بي گفتگو رفت واي برمن كه ديوانه بودم من به خاك سياهش نشاندم واي بر من كه من كشتم او را من به آغوش گورش كشاندم
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط هدایت محمودی در 20:31 | ||
|
|
||
|
اسیر
تو را مي خواهم و دانم كه هرگز به كام دل در آغوشت نگيرم تويي آن آسمالن صاف و روشن من اين كنج قفس مرغي اسيرم ز پشت ميله هاي سرد تيره نگاه حسرتم حيران به رويت در اين فكرم كه دستي پيش آيد و من ناگه گشايم پر به سويت در اين فكرم كه در يك لحظه غفلت از اين زندان خاموش پر بگيرم به چشم مرد زندانبان بخندم كنارت زندگي از سر بگيرم در اين فكرم من و دانم كه هرگز مرا ياراي رفتن زين قفس نيست اگر هم مرد زندانبان بخواهد دگر از بهر پروازم نفس نيست ز پشت ميله ها هر صبح روشن نگاه كودكي خندد به رويم چو من سر مي كنم آواز شادي لبش با بوسه مي آيد به سويم اگر اي آسمان خواهم كه يك روز از اين زندان خامش پر بگيرم به چشم كودك گريان چه گويم ز من بگذر كه من مرغي اسيرم من آن شمعم كه با سوز دل خويش فروزان مي كنم ويرانه اي را اگر خواهم كه خاموشي گزينم پريشان مي كنم كاشانه اي را
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط هدایت محمودی در 20:38 | ||
|
|
||
|
هيچ جز حسرت نباشد كار من
بخت بد بيگانه اي شد يار من بي گنه زنجير بر پايم زدند واي از اين زندان محنت بار من واي از اين چشمي كه مي كاود نهان روز و شب در چشم من راز مرا گوش بر در مينهد تا بشنود شايد آن گمگشته آواز مرا گاه مي پرسد كه اندوهت ز چيست فكرت آخر از چه رو آشفته است بي سبب پنهان مكن اين راز را درد گنگي در نگاهت خفته است گاه مي نالد به نزد ديگران كو دگر آن دختر ديروز نيست آه آن خندان لب شاداب من اين زن افسرده مرموز نيست گاه ميكوشد كه با جادوي عشق ره به قلبم برده افسونم كند گاه مي خواهد كه با فرياد خشم زين حصار راز بيرونم كند گاه ميگويد كه : كو ‚ آخر چه شد آن نگاه مست و افسونكار تو ؟ ديگر آن لبخند شادي بخش و گرم نيست پيدا بر لب تبدار تو من پريشان ديده مي دوزم بر او بي صدا نالم كه : اينست آنچه هست خود نميدانم كه اندوهم ز چيست زير لب گويم : چه خوش رفتم ز دست همزباني نيست تا برگويمش راز اين اندوه وحشتبار خويش بيگمان هرگز كسي چون من نكرد خويشتن را مايه آزار خويش از منست اين غم كه بر جان منست ديگر اين خود كرده را تدبير نيست پاي در زنجير مي نالم كه هيچ الفتم با حلقه زنجير نيست آه اينست آنچه مي جستي به شوق راز من راز ني ديوانه خو راز موجودي كه در فكرش نبود ذره اي سوداي نام و آبرو راز موجودي كه ديگر هيچ نيست جز وجودي نفرت آور بهر تو آه نيست آنچه رنجم ميدهد ورنه كي ترسم ز خشم و قهر تو
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط هدایت محمودی در 20:25 | ||
|
|
||
|
نان را از من بگیر، اگر می خواهی هوا را از من بگیر اما خنده ات را نه
گل سرخ را از من مگیر، سوسنی را که می کاری، آبی را که به نا گاه در شادی تو سرریز می کند موجی ناگهانی از نقره را که در تو می زاید از پس نبردی سخت باز می گردم با چشمانی خسته که دنیا را دیده است بی هیچ دگرگونی، اما خنده ات که رها می شود و پروازکنان در آسمان مرا می جوید تمامی درهای زندگی را به رویم می گشاید و عشق من، خنده تو در تاریک ترین لحظه ها می شکفد و اگر دیدی ، به ناگاه خون من بر سنگفرش خیابان جاریست بخند، زیرا خنده تو برای دستان من شمشیری است آخته خنده تو، در پائیز در کناره دریا موج کف آلوده اش را باید بر افرازد، و در بهاران ، خنده ات را می خواهم گل آبی،گل سرخ کشورم که مرا می خواند بخند بر شب بر روز، بر ماه خیابان های جزیره، بر این پسر بچه کمرو که دوستت دارد، اما آن گاه که چشم می گشایم و می بندم، آن گاه که پاهایم می روند و باز می گردند، نان را، هوا را، روشنی را، بهار را، از من بگیر اما خنده ات را هرگز تا چشم از دنیا نبندم
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط هدایت محمودی در 19:39 | ||
|
|
||
|
دنیای من پر از دستهاییست که
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط هدایت محمودی در 19:29 | ||
|
|
||
|
قشنگترین دیالوگ دنیا اونجا بود که
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط هدایت محمودی در 22:24 | ||
|
|
||
|
زمستانی سرد...
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط هدایت محمودی در 22:1 | ||
|
|
||
|
گمشده نسل امروز ما
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط هدایت محمودی در 21:20 | ||
|
|
||
|
فقیر به دنبال آسایش ثروتمند وثروتمند به دنبال آرامش زندگی فقیر کودک به دنبال آزادی بزرگتروبزرگتر به دنبال سادگی کودک پیر به دنبال قدرت جوان وجوان در پی تجربه پیر آنان که رفته اند در آرزوی برگشت وآنان که مانده اند در رویای رفتن
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط هدایت محمودی در 18:33 | ||
|
|
||
|
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط هدایت محمودی در 16:49 | ||
|
|
||
|
من هنوزتو را دارم... گاهي كه دلم به اندازه ي تمام غروبها مي گيرد چشمهايم را فراموش مي كنم اما دريغ كه گريه ي دستانم نيز مرا به تو نمي رساند من ازتراكم سياه ابرها مي ترسم و هيچ كس مهربانتر از گنجشكهاي كوچك كوچه هاي كودكي ام نيست و كسي دلهره هاي بزرگ قلب كوچكم را نمي شناسد و يا كابوسهاي شبانه ام رانمي داند با اين همه ، نازنين ، اين تمام واقعه نيست از دل هر كوه كوره راهي مي گذرد و هر اقيانوس به ساحلي مي رسد و شبي نيست كه طلوع سپيده اي در پايانش نباشد از چهل فصل دست كم يكي كه بهار است من هنــوز تورا دارم....
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط هدایت محمودی در 15:4 | ||
|
|
||
|
من مترسک وکلاغ ها مترسک ناز می کند
کلاغ ها فریاد می زنند
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط هدایت محمودی در 13:37 | ||
